Usprawiedliwienia do szkoly - jaki podac powód?? W najblizyszy dzien nauczyciela nie chce mi sie isc do szkoly bo nie ma lekcji. Mama powiedziala ze mi to usprawiedliwi ale musze podac powód. Mozecie jakies podac powody z sensem? Był bym bardzo wdzieczny. Z góry dzięki.

Szłam sobie dzisiaj, a właściwie kolebałam się powoli po mieście, w celu zakupienia kilku ubranek, mnóstwa słodyczy i innych. Mijały mnie gimnazjalistki w białych bluzeczkach (To co? Na fajeczkę?), licealiści z mojego dawnego liceum, wszyscy z podobnym, wypisanym na twarzy “entuzjazmem”. W ciuchlandach znerwicowani rodzice szukali czegokolwiek, co dziecko mogłoby nosić po szkole, nie narażając się na kpiny rówieśników i opierdziel od tak mi się przypomniało, jak sama po dwóch miesiącach wakacji szłam odstrzelona, w przepisowej białej bluzce do szkoły. W sumie to nawet się czasem cieszyłam, bo wakacje pod koniec troszkę się dłużą, ale ta radość nigdy specjalnie długo nie to, że nie lubiłam szkoły. Lubiłam, ale ileż to rzeczy można by zrobić, gdyby jej nie było! To nic, bo gdy narzekałam, słyszałam często “Jeszcze zatęsknisz. Pójdziesz do pracy, skończą się szkolne znajomości, skończy się niby-rygor, a zacznie się ten poważny i zatęsknisz”.Szkolnictwo obowiązkowe skończyłam już jakiś czas temu. Ba, nawet studia zdążyłam skończyć i policealną jakąś po studiach, z rozpędu, ale nie o tym post, tylko o tej obowiązkowej szkole, którą każdy jakoś robić musi. W każdym razie, mam to już za sobą, mimo iż ostatnimi czasy bardzo często śni mi się matma w liceum. Poważnie, wchodzę po dwóch – trzech tygodniach nieobecności, zupełnie nie kumam, co ludzie robią, bezwiednie przepisuję zadania z tablicy i modlę się, żeby nie być wywołaną, bo ja naprawdę nic nie umiem… Czyli właściwie powtórka z rozrywki. Nie wiem, może to jakieś wyrzuty sumienia, że w końcu się z tej matmy że to nie matma…I nie to, że nie lubiłam szkoły, bo przecież lubiłam. A przynajmniej dwa miesiące po wakacjach jeszcze ją lubiłam. Ja po prostu bardzo się cieszę, że mam to już za sobą i naprawdę nie chciałabym tam wrócić! Wiedza? Tak, mnóstwo ciekawej wiedzy i mnóstwo takiej, której albo ciekawa absolutnie nie była albo podano mi ją w sposób, który zniechęcał do dalszego rozwoju w tym na studiach też uczyłam się bardziej i mniej ciekawych rzeczy, ale większość z nich była powiązana z tym, co chcę w życiu robić i przez to była ciekawsza. Poza tym, wybrałam ją sama. I nie, nie uważam, że dziecko powinno móc wybrać czy chce się uczyć geografii czy chemii, bo mimo że fizyki nie cierpiałam, jestem dziś świadoma, że pewne jej prawidła przydają się do dziś (choćby w krzyżówkach… heheszki).Znajomości? Zostań wciśnięta do jednej grupy razem z trzydzieściorgiem innych ludzi i pokochajcie się. Owszem, przebywając ze sobą tyle czasu, tworzycie pewne więzy, tworzą się grupy, zaczynasz pewnych ludzi lubić bardziej, pewnych mniej, innych zaś serdecznie nie cierpisz. Trochę jak w pracy, prawda?Jak długo trwają takie szkolne znajomości? Z iloma osobami z klasy spotykamy się, mając lat trzydzieści? Owszem, zdarza nam się, nawet często, ale czy, jak mówiła ciocia Jeszczezatęsknisz, będzie potem o te inne znajomości trudniej? Chyba nie, zwłaszcza że masz już jakieś utrwalone poglądy na życie, na świat i możesz z pełną świadomością wybierać tych ludzi, którzy mają choć trochę podobne. No i nie wkurza Cię, że koleżanka zgłosiła się do odpowiedzi, do której Ty chciałaś pójść. Może dlatego, że nie chodzisz do odpowiedzi, a może po prostu z tego i praca-szkołaNie będę tu robić za nawiedzonego coacha, który twierdzi, że każdy z nas ma taką pracę, jaką chce mieć,jest tym, kim chce być i pracuje w takim wymiarze godzin, w jakim chce pracować, bo tak nie jest. Nielicznym się udaje, wielu z nas w pracy jest na granicy swojej wytrzymałości, ja sama zresztą pracowałam czasem (zwłaszcza na studiach, w przerwach między semestrami) w miejscach, do których obiecywałam sobie po skończeniu pracy nigdy nie chodzić i nigdy z nich nie korzystać. Jasne… Ale i tak wydaje mi się, że nawet w takiej pracy człowiek nie chce wrócić do szkoły. Nie wiem, może się sobie więc na tych biedaków z mojego dawnego liceum, biednych tym bardziej, że upał nieziemski, a wielu było w garniturach i bluzkach z długim rękawem… Nie przejmujcie się. Jeszcze jakieś kilka lat i będzie dobrze.

Czy chce wam się iść do szkoły. Jak tam iść nie chce To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać

Porady naszych EkspertówMój syn ma 7 lat i panicznie boi się szkoły. Do przedszkola chodził z tatą, ponieważ nie chciał sam tam zostać. Uciekł stamtąd 2 razy. Teraz chodzi do pierwszej klasy i problem trwa nadal. Rano histeryzuje, przeklina, wyrywa się i krzyczy, że nie pójdzie do szkoły. Już może dwa razy dało się go tam zaprowadzić, ale tylko dlatego, że moja córka tam pracuje jako sekretarka i obiecuje mu, że będzie go odwiedzać na każdej przerwie. Po tym, jak wychowawczyni obiecała mu, że będzie mógł iść do swojej siostry, a później nie dotrzymała obietnicy, syn wyszedł z klasy i poszedł tam sam. Wychowawczyni nakrzyczała na niego i od tej pory jeszcze bardziej nie chce wyjść z domu. Minął już niecały miesiąc, a on był w szkole może 3 razy (w tym 1 dzień to rozpoczęcie roku). Dodam jeszcze, że musiałam zablokować zamek do drzwi w łazience, bo zamykał się tam, trzaskał deską klozetową (przy czym pękła na pół), kopał w drzwi, przeklinał i hałasował. Poza szkołą nie lubi przesiadywać w domu, ciągle chce, żeby ktoś przy nim był i się z nim bawił. Jest zainteresowany sportem, jeździ na rowerze lub deskorolce. Kiedy ma to, czego chce, nie stwarza większych problemów. Bardzo proszę o pomoc. Pytanie przesłała Pani Dorota Pani Doroto, Zastanawiam mnie jak to się dzieje, że siedmioletni chłopiec jest w stanie tak sterroryzować otoczenie, że może nie chodzić do szkoły? Co się dzieje, gdy chłopiec zostaje w domu? Kto go wówczas pilnuje? Czy przypadkiem nie jest tak, że bycie w domu dla chłopca jest bardzo atrakcyjne bo jednocześnie ma zapewnione wszelkie atrakcje takie jak: TV, brak obowiązków, brak konieczności podporządkowywania się zasadom, wykonywania zadań w określonym czasie, siedzenia w jednym miejscu przez 45 min. .... itd. Co Państwo robią gdy dziecko zachowuje się agresywnie? Niepokojące są tego typu zachowania, które mogą rozwinąć się w niebezpiecznym kierunku, jeśli Państwo natychmiast nie podejmą stosownych interwencji. Kontakt mailowy z psychologiem świadczy o Państwa trosce, ale jednocześnie jest zdecydowanie za słabym działaniem. Pani dziecko potrzebuje jasnych granic i stanowczych dorosłych. Konieczne są konsekwencje jego zachowań, a przede wszystkim diagnoza zachowań dziecka, która wskaże prawidłowy tor oddziaływania. Proszę nie zwlekać i udać się na konsultację do najbliższej Poradni, psychologa szkolnego, pedagoga itd. Proszę korzystać z pomocy i zacząć działać. Marta Pałuba Portal ma przyjemność współpracować z gronem ekspertów, jednak często problemy wymagają pilnej lub dodatkowej porady medycznej. nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z zastosowania informacji zawartych w niniejszym serwisie. Zalecamy bezpośredni kontakt ze specjalistą w celu konsultacji danego problemu. Po zgłoszeniu pytania, zostanie ono po akceptacji redakcji umieszczone wraz z odpowiedzią konkretnego eksperta.

nie chce mi sie isc do szkoly